Tholen – Van Rusland tot Saoedi-Arabië reisde Cees Overgaauw in de jaren ’70 en ’80 de hele wereld over om zijn kennis te delen in de installatietechniek. Dat ging niet altijd zonder slag of stoot. “Nee, saai was het nooit. Ik maakte heel wat mee tijdens deze reizen”, vertelt Cees. In het kader van de serie ‘Andere Tuinbouwtijden’ blikt hij terug. Cees vertelt over zijn mooiste avonturen en herinneringen.
Cees groeide op als zoon van een volksslager in Den Haag. Hij koos ervoor om niet in de voetsporen van zijn van vader treden. “Ik heb gekozen voor een technisch beroep. Na het afstuderen aan de technische school kwam ik bij Siemens Nederland terecht”, vertelt Cees. Hij woonde destijds in het Westland en kwam zo regelmatig mensen tegen die werkzaam waren in de tuinbouw. “Zij vertelden altijd prachtige verhalen, dat trok mij aan. Zo is het balletje gaan rollen.”
In 1976 begon Cees zijn carrière als servicemonteur. Hij was werkzaam bij Voskamp en Vrijland en mocht vanuit het bedrijf verschillende keren naar het buitenland. Zo ook naar Saoedi-Arabië. Begin jaren ‘80 was er door de crisis weinig werk. Om toch alle mensen aan het werk te houden, werd er door Voskamp en Vrijland ingeschreven op een aantal grote projecten in Saoedi-Arabië.
Zeeuwse babbelaars in het Midden-Oosten
“Vier keer ben ik naar Saoedi-Arabië geweest voor 6 weken lang. Zonder mobiel en fax, de dichtstbijzijnde telefoon was 40 kilometer verderop. Zaken doen was behoorlijk apart daar. De ontbering is daar vrij groot geweest. We sliepen in de container waar het materiaal voor de kas was opgeslagen. 's Nachts was dat ijskoud en overdag was het bloedheet midden in de woestijn. Ondanks dat de ontbering groot was, was er ook een klein stukje van thuis. In de supermarkten en bij tankstations werden Choco-Princekoeken en Zeeuwse babbelaars verkocht. Ook vond ik bij het tankstation cassettebandjes van The Cats”, vertelt Cees.
Autopech in de woestijn
Cees begint te lachen. Het zaken doen bleek inderdaad niet altijd even makkelijk te zijn: ”We hadden een nieuwe terreinwagen nodig. Bij een autohandelaar stonden rijen met verschillende auto’s in verschillende kleuren. Eén ding was zeker: we willen een witte auto. Dat bleek moeilijker dan gedacht. De autoverkoper wees de eerste auto aan die vooraan in de rij stond. ‘Deze moet je kopen’, zei hij. Hij wilde alleen de auto verkopen die vooraan stond. Deze was rood, niet wit. Na een flinke onderhandeling is het uiteindelijk tóch gelukt om de witte auto te kopen.”
Het bleef niet bij dit ene auto-avontuur. Tijdens een autorit midden door de woestijn kregen Cees en een collega te maken met een aanrijding. “Urenlang zijn we niemand tegen gekomen. Plotseling schoot een pick-up vanuit een zandpad de weg op. Hij knalde tegen onze auto aan en we liepen flinke schade op. Een jonge Arabier kwam voorbij ons gereden en vroeg of we hulp konden gebruiken. Nou, dat konden we zeker. De wagen werd na lang wachten getakeld en naar de plaatselijke garage gebracht. De Arabier bracht ons naar een hotel en de volgende dag konden we onze auto ophalen bij de garage.
De monteurs hadden de motorkap en het spatbord verwijderd en achterin de pick-up bak gelegd. Het rechter voorwiel was ontzet en deze was wat rechter gemaakt door een ketting vast te maken aan een betonblok en achteruit te rijden. We bedankten de Arabier voor zijn hulp en namen afscheid. Ik weet zeker dat ik een beschermengel op mijn schouder had zitten, anders hadden we nu nog in de hete woestijn gestaan.
Vlammenwerpers en vrieskou
Naast avonturen in de hitte van de woestijn, beleefde Cees ook een avontuur met Leo Alsemgeest in de Krim. “Het was midden in de winter en het sneeuwde behoorlijk. Op Schiphol was er veel vertraging. Hierdoor kwamen wij pas om 2 uur s’ nachts aan in Kiev. In het hotel kregen wij te horen dat wij de volgende morgen om 5 uur opgehaald zouden worden om naar een lokaal vliegveld te gaan. Dat werd wel een hele korte nachtrust.”
Op het kleine vliegveld bleek alles in de vroegte nog gesloten. “In de vrieskou stonden we te wachten tot de deuren open gingen. Om 6.30 uur ging de deur open en kochten wij een retourtje naar Sebastopol. Wij zaten te wachten en zagen een tractor de startbaan opkomen met een vrachtwagen op sleep. Deze reed naar ons kleine vliegtuig. Wat er toen gebeurde, had ik nog nooit gezien. Vanuit de vrachtwagen werd een vlammenwerper tevoorschijn gehaald. Deze werd ontstoken om het kleine vliegtuigje ijsvrij te maken. Heel bizar was dat”, vertelt Cees opmerkend.
“Ik liet ze een pasfoto van mijn schoonmoeder zien”
Eenmaal aangekomen in Sebastopol bleek de belevenis nog niet afgelopen. Cees vertelt al lachend: “Er werd op de deur van de hotelkamer geklopt. Een man - die we kort daarvoor gesproken hadden - vroeg of we mee wilden gaan naar een nachtclub. Nou, dat wilden wij wel. In de nachtclub liepen veel mooie meiden die niet veel aan hadden maar de gasten hadden daar geen oog voor, er was voetbal op de tv. Op tv werd een verhaal verteld waarna er erg gelachen werd. Ik vroeg waar het over ging.”
“De man naast me vertelde mij dat er een seizoenkaart werd weggegeven wanneer iemand een pasfoto kon laten zien van zijn schoonmoeder. Ik pakte mijn portemonnee en haalde er twee foto’s uit van mijn schoonmoeder en zei: ‘Die jaarkaart is voor mij!’. Iedereen keek me ontzettend verbaasd aan en begon enorm hard te lachen. De mannen aan onze tafel kregen zoveel Wodka aangeboden dat ze amper nog naar het hotel konden lopen. Zo maak je nog eens wat mee.”
PB tec
31 jaar lang is Cees werkzaam geweest bij PB tec. “Ik was altijd als eerste -en als laatste op kantoor. Dat geeft, denk ik, wel aan hoe leuk ik mijn werk daar vond. Er zijn veel mooie dingen gebeurd in de jaren dat ik bij PB tec gewerkt heb. En ik ben ervan overtuigd dat er de komende jaren nog een hoop mooie dingen staan te gebeuren met betrekking tot automatisering. Een mooie uitdaging, waar ik ze veel succes bij wil wensen”, vertelt Cees.
Op avontuur met de oldtimers
Nu is het tijd voor Cees om te genieten van zijn welverdiende pensioen. Tijd voor zijn grote passie, zijn twee oldtimers. “Ik heb een T-Ford uit 1917, een soort Lauren Hardy auto en een A Ford uit 1930. Met de laatstgenoemde auto ben ik naar Kopenhagen en Bordeaux gereden. Het avontuur tijdens een rit met de auto vind ik heel leuk. Het sleutelen aan beide auto’s ook. Eigenlijk is het allebei geweldig”, vertelt Cees trots.
Cees Overgaauw vol trots in een van zijn auto’s
Na een bewogen 2020 kijkt Cees er naar uit om te gaan genieten. Nog meer mooie reizen maken met zijn oldtimers, samen met zijn vrouw. “Dit jaar heeft me nog bewuster gemaakt van de vergankelijkheid van het leven”, sluit Cees met wijze woorden af.
U kunt Cees bereiken via mail: [email protected]
Andere Tuinbouwtijden
Dit was deel 16 in de serie 'Andere Tuinbouwtijden'. Een serie waarin diverse 'oude rotten in het vak' terugblikken en vooruitkijken. En waarin wij onderzoeken wat hun werk heeft betekend voor de tuinbouwsector van nu. Tips voor de serie zijn van harte welkom en kunnen gemaild worden naar: [email protected]
Deel 1: Piet Bom - Fiberglass kassen de opvolger van aluminium?
Deel 2: Henry van der Lans - We sliepen in hetzelfde hotelletje...
Deel 3: Rob Grootscholten - 42 jaar kassenbouw in een notendop
Deel 4: Peter Stuyt - Als Hollandse Amerikaan combineer ik..
Deel 5: Leo Alsemgeest - Stap voor stap een stapje terug
Deel 6: Harry Dullemans - Je moet nooit zeggen dat je er niet bent...
Deel 7: Kees de Groot - We moeten iets anders maken dan een...
Deel 8: Leo Alleblas - De drang naar avontuur zit in ons bloed
Deel 9: Carel Zwinkels - Een tuinder moet zich blijven ontwikkelen ...
Deel 10: Willem van Dorssen - Willem, pas je op met je lakschoen ...
Deel 11: Cees en Leo van der Lans - Als je alles zelf wilt doen ...
Deel 12: Marten Barel - De ontwikkeling die de tuinbouw heeft...
Deel 13: Hans Zeeman - Dankbaar dat onze familienaam nog...
Deel 14: Johan de Hoog - "Bij storm rapen we samen het glas"
Deel 15: Ton van der Kooij - “Voor één avond toverde ik mezelf om tot Mick Jagger”