"Willem, pas je op met je lakschoentjes?"

Tholen - Hij zat een hele ramadan vast op een Saoedische hotelkamer, liep per ongeluk door net gestort beton en raakte verknocht aan de kassenbouw. "Wat een verhaal hè", verzucht Willem van Dorssen.

De 'linkerhelft' van Van Dorssen & Frensch werkt al ruim 20 jaar samen met Ton Frensch, maar rolde jaren daarvoor per toeval de kassenbouw in. We tekenen 1973. Willem woont in Spanje. De huurbaas van zijn flatje werkt in het Midden-Oosten als vertegenwoordiger voor een Nederlandse kassenbouwer. "Hij vroeg me of ik met hem wilde samenwerken. Om de beurt een maand op en af en tussendoor twee dagen om bij te praten. Ik ging akkoord en ineens was ik verkoper van Kombi Kassen."

Saoedi-Arabië
Er gebeurde indertijd best wat in het Midden-Oosten. Nederlandse bedrijven bouwden kassen met koeling in de woestijn. "Gek genoeg werden er ook kassen gebouwd 'gewoon omdat de buurman er ook een had'. Er ging ontzettend veel geld doorheen, al hield dat op een gegeven moment ook weer op", blikt Willem terug.

Voor Willem duurde het avontuur in Saoedi-Arabië twee jaar. "Het was moeilijk om binnen te komen. Bij het consulaat in Den Haag moest je steeds je beste beentje voorzetten om de stempels in je paspoort te krijgen. In het land was je vogelvrij. We hadden altijd 5.000 gulden op zak voor het geval we een kameel aanreden - of erger."

Nadat Willem door een foutje met een visum een hele ramadanperiode in het land moest blijven, is hij er nooit meer geweest. "Ik kon nergens iets eten, was de enige gast in het hotel en kon alleen op mijn kamer een slokje water drinken. Toen dacht ik wel even: waar ben ik aan begonnen?"

'Iets bijzonders'
Toch raakte Willem verknocht aan de sector. "Tja, internationale handel in kapitaalgoederen is gewoon iets bijzonders. Zeker in een cowboyachtige markt zoals de kassenbouw vroeger was. Je doet handel in allerlei talen. Ik vind het een ontspannen leven, hoewel er altijd risico's aan zijn verbonden. Je moet kunnen organiseren en je moet heel goed met je leveranciers communiceren."

Kassen naast het zwembad
Na Saoedi-Arabië werkte Willem aan projecten in Frankrijk, Duitsland, Slowakije, Rusland en meer. Een project in Slowakije blijft hem bij. In 1997 ontmoet hij in een Weense hotelbar een groepje ondernemers die een thermaal zwembad hadden aangelegd in Slowakije. "Ze vertelden me dat het water dat ze oppompten 61 graden was. Het water in een zwembad mag maximaal 40 graden zijn, dus ik vroeg wat ze deden met de overige 21 graden. In plaats van koud water toe te voegen, kun je er kassen naast bouwen en gratis stoken. Het duurde twee jaar en toen bouwden we er een kasproject van 4,5 miljoen mark."

Lakschoentjes
Ook schiet hem te binnen hoe hij bij een project in Bocholt per ongeluk over een versgestorte betonvloer liep. "Ik zakte met mijn keurige schoenen zo 15 centimeter in het beton. Twee uur later moest ik vanaf Düsseldorf naar Rusland vliegen. Dat werd rap nieuwe schoenen kopen. Bij het volgende project waar beton werd gestort, hadden de jongens keurig een bordje opgehangen. "Willem, pas je op met je lakschoentjes?'"

Kind aan huis in Zwitserland
In Zwitserland hebben Willem en Tom de meeste meters gemaakt. Een betrouwbare markt waarin ze zich thuis voelen. "Wel moet je er heel vaak je gezicht laten zien. 40 keer per jaar op en neer is geen uitzondering. Zwitserland is geen makkelijke markt om in te ondernemen, maar ze hechten aan kwaliteit en die kunnen wij hen bieden."

"We hebben er veel leergeld in gestoken. Werkvergunningen zijn bijvoorbeeld lastig te krijgen en als je je papierwinkel niet op orde hebt, word je uitgesloten. Het minimumloon ligt met omgerekend 3100 euro per maand een stuk hoger dan in Nederland en onze jongens moeten volgens die regel uitbetaald worden. Dat wordt gecontroleerd op de loonstroken. Het zijn allemaal dingen die je door de jaren leert." 

Brand en bijna failliet
Twaalf jaar geleden ging het door een financiële tegenvaller bijna mis met Van Dorssen & Frensch. "Ik zei destijds tegen mijn vrouw: schat, ik weet niet of we hier nog kunnen blijven wonen. Nou, zei ze, dan beginnen we toch gewoon weer opnieuw? Daarom zijn we al 46 jaar getrouwd."

"We kregen het advies om faillissement aan te vragen, maar zo zijn Ton en ik allebei niet opgevoed. Fatsoen staat voorop. Het koste wat moeite, we zetten privé een paar handtekeningen en nu kunnen we erom lachen." Ook een zware brand in 2017 werd overwonnen. “We hebben het pand eigenhandig weer opgebouwd.”

Talenknobbel
Tijdens al zijn reizen was de taal nooit een probleem voor de talenknobbel van Willem. Hij spreekt Frans, Duits, Engels, Spaans en natuurlijk Nederlands op 'kruiswoordpuzzel-niveau' en de beleefdheidsvormen van Russisch en Slowaaks. "Spreek je Spaans, dan moet Italiaans en Portugees ook wel lukken. We worden vaak uitgenodigd om bij de opening van een project een zegje te doen. Dan vind ik het leuk om in de lokale taal een gedicht op te dragen."

Die talenkennis gebruikt Willem graag om zich te verdiepen in de producten die hij verkoopt. Want hoewel hij geen technische achtergrond heeft, vindt hij het belangrijk om te weten waarover hij praat. "Ik heb altijd goed gekeken naar de leverlijsten en zo leerde ik de onderdelen van een kas tot in de details. In Saoedi-Arabië leerde ik domweg de brochure, zo'n 80 pagina's uit mijn hoofd. Van ons twee is Ton de technische man en hij grapt weleens dat ik er niets van snap. Het is belangrijk dat je weet waarover je praat. Ook als je de commerciële man bent."

Afbouwen
Langzaam maar zeker bouwt Willem zijn werkzaamheden binnen het bedrijf af om op termijn met pensioen te gaan. Terugblikkend merkt hij op dat een goede relatie met leveranciers ook bepalend is geweest voor het succes. "De firma Duijnisveld levert al jaren ons staal en aluminium krijgen we van Alcomij. Van Looveren levert al jaren het glas. Er is bij elk project maar een portie te vergeven, dan kiezen we altijd voor de bedrijven waarmee we het liefst samenwerken.”