Telersorganisaties en verenigingen van telersorganisaties dragen bij aan het sterker maken van de positie van telers in de keten en bieden technische ondersteuning aan hun leden. Deze organisaties komen ook andere deelnemers in de keten ten goede, evenals de lokale gemeenschappen waar ze actief zijn.
Dit zijn enkele van de belangrijkste bevindingen van het onderzoek naar de beste manieren waarop telersorganisaties kunnen worden vormgegeven, hun activiteiten kunnen uitvoeren en worden ondersteund, dat in mei werd gepubliceerd door de Europese Commissie.
Definitie
Wanneer telersorganisaties worden gedefinieerd als "elke samenwerking van telers op basis van een juridische entiteit", telt het aantal telersorganisaties in de EU meer dan 42.000. De EU erkent de speciale rol die telersorganisaties spelen en om die reden kunnen zij om erkenning vragen van het EU-land waarin zij zijn gevestigd. Medio 2017 waren er 3.505 erkende telersorganisaties en verenigingen van telersorganisaties.
Frankrijk, Duitsland en Spanje zijn de drie lidstaten met de meest erkende telersorganisaties en verenigingen van telersorganisaties met respectievelijk 759, 658 en 588 erkende instanties. Samen maken ze ongeveer 60% uit van het totale aantal in de EU. Wat de sectoren betreft, behoort meer dan 50% van de erkende instanties tot de sector groenten en fruit.
Doelstellingen
Het onderzoek constateert dat de belangrijkste doelstellingen van erkende telersorganisaties en verenigingen van telersorganisaties in alle sectoren dezelfde zijn en bestaan uit: teeltplanning, aanpassing aan de vraag; concentratie van producten en het op de markt brengen van de producten. Veel niet-erkende telersorganisaties oefenen dezelfde activiteiten uit als erkende telersorganisaties. In beide gevallen kunnen deze activiteiten economische, technische en sociale of menselijke voordelen opleveren voor hun leden.
Zo kunnen telersorganisaties zorgen voor een hogere marktpenetratie en grotere onderhandelingsmacht met andere deelnemers in de voedselvoorzieningsketen. Ze kunnen ook een bijdrage leveren aan de vermindering van de economische risico's en kosten door bijvoorbeeld de veiligheid van betalingen of het delen van investeringen mogelijk te maken.
Wat technische prikkels betreft, voegen telersorganisaties waarde toe aan bedrijfsactiviteiten door infrastructuur te bieden voor de teelt, opslag of verwerking.
Coöperaties meest voorkomend
Hoewel deze organisaties verschillende rechtsvormen kunnen aannemen, ongeacht of deze al dan niet worden erkend, blijkt uit het onderzoek dat landbouwcoöperaties (coops) de meest voorkomende zijn.
Het onderzoek heeft bepaalde obstakels in kaart gebracht voor deelname aan telersorganisaties, zoals de angst voor telers om aan ondernemersvrijheid in te moeten boeten. Veel telers zijn zich immers niet bewust welke voordelen komen kijken bij het lid zijn van een telersorganisatie en zijn bezorgd over de kosten die komen kijken bij het oprichten van dergelijke organisaties.
Over het algemeen wijzen de bevindingen van het onderzoek erop dat er naar interne en externe factoren moeten worden gekeken bij het analyseren van wat zal bijdragen aan het succes of falen van een telersorganisatie. Het onderzoek concludeerde dat de belangrijkste interne factor het bestaan van een gevestigde traditie in landbouwsamenwerking op lidstaatniveau is. Voor externe factoren is het belangrijk dat telersorganisaties in staat zijn om in de huidige geglobaliseerde markten te opereren en concurreren.
Klik hier om het volledige rapport te lezen.
Voor meer informatie: 
European Commission
[email protected]
www.ec.europa.eu