informatie voedingswaarde etiket
Definitie van voedingsvezel ook voor AGF van belang
Aardappelen, veel groenten- en fruitsoorten en noten bevatten voor de gezondheid interessante hoeveelheden vezels. Tevens is, door het gunstig effect van voedingsvezel op de darmwerking, het toevoegen aan voedingsmiddelen van bepaalde onverteerbare polysacchariden sterk toegenomen, de functional foods.
De analysemethoden die vroeger gebruikt werden voor de bepaling van de hoeveelheid vezel voldoen daardoor niet meer. Nu is er overeenstemming over een analysemethode waarmee alle verbindingen bepaald worden die onder de nieuwe Codex Alimentarius definitie van voedingsvezel vallen. Bij Silliker is deze methode beschikbaar.
De oorspronkelijke definitie van voedingsvezel
Vroeger werden met voedingsvezel de onverteerbare bouwstoffen van planten bedoeld zoals cellulose, hemi-cellulose en lignine. Toen voedingsvezels in verband werd gebracht met een gunstig effect op de gezondheid werd in 1976 de oorspronkelijke definitie uitgebreid tot een fysiologische definitie, waaronder ook onverteerbare polysacchariden vielen die eenzelfde fysiologische werking hebben als voedingsvezel. De totnutoe meest gebruikte analysemethode, die ook in de Sillikerlaboratoria nog toegepast wordt, is de door de AOAC omschreven methode 985.29 of 991.43.
Nieuwe inzichten
Veel discussies en onderzoek hebben inmiddels geleid tot het inzicht dat ook andere bestanddelen tot voedingsvezel behoren omdat ze een vergelijkbare werking hebben, namelijk dat ze niet verteerd worden door de menselijke spijsverteringsenzymen. Sommige van deze vezels worden prebiotische vezels genoemd omdat ze de activiteit van goede bacteriën in de dikke darm stimuleren. Tot deze prebiotica behoren inuline, fructo-oligosacchariden (FOS), galacto-oligosacchariden (GOS), xylo-oligosacchariden (XOS).
Nieuwe definitie van voedingsvezel
De meeste componenten die tot voedingsvezel gerekend worden zijn koolhydraten. Tot de koolhydraten behoren ook de verteerbare suikers. Koolhydraten kan men onderscheiden in mono-, di-, oligo- en polysacchariden, waarbij het aantal monomere eenheden telt. Monosacchariden (o.a. glucose, fructose, galactose, xylose) en disacchariden (o.a. saccharose, lactose, maltose) zijn suikers en verteerbaar, dus geen voedingsvezel. Oligosacchariden zijn opgebouwd uit 3 – 10 monosacchariden (o.a. oligofructanen en galacto-oligosacchariden). Polysacchariden bestaan uit meer dan 10 monomere eenheden van uiteenlopende structuur.
In 2009 is de definitie geaccepteerd, zoals voorgesteld door het Codex Committee on Nutrition and Foods for special dietary uses (www.codexalimentarius.nl).
Deze definitie is ook vastgelegd in Verordening (EU) Nr. 1169/2011 van 25 oktober 2011 "betreffende de verstrekking van voedselinformatie aan consumenten". Deze verordening schrijft de verplichte en vrijwillige voedselinformatie voor, waaronder de vermelding van de nutritionele waarde. Voor vezels geldt de omrekeningsfactor van 8 kJ/g en 2kcal/g.
De chemische analyse van voedingsvezel.
De AOAC (www.aoac.org) heeft een analysemethode omschreven die de totale hoeveelheid voedingsvezel volgens de Codexdefinitie bepaalt. Silliker heeft de nieuwe methode op enkele punten analytisch verbeterd en gevalideerd. Wij adviseren om met het laboratorium te bespreken welke analysemethode voor uw producten het beste toegepast kan worden.
Voor meer informatie en analyses van de voedingswaarde, neem contact op met Silliker, www.silliker.nl